چه بازی استادانه ای بود این سال کنکور...چه چیزها که نیاموختیم و چه آموخته ها که به جان اندوخته نکردیم...بازی گزینه ها چه چیزها که به ما یاد نداد...چقدر در تله ی تست ها گیر کردیم و آموختیم که نباید سطحی نگر بود...
آموختیم که همیشه اولین،بهترین نیست...آموختیم که آنچه در نگاه اول بهترین به نظر می رسد،شاید بدترین ممکن باشد...تا به پارسال چقدر شنیدیم وقت طلاست و با ریشخند گفتیم:ثانیه ای چند مثقال؟! ...و پارسال چه زیبا آموختیم که اندوختن ثانیه ها بسی سختتر از به دست آوردن مثقال هاست...
چقدر موقع تست زدن وقت کم آوردیم و افسوس زمان از دست رفته را خوردیم تا یاد گرفتیم که لحظاتمان را قدر بشناسیم... چه سالی بود پارسال...ساخته بودنش برای ساختن ما انگار!...این همه سال پای انشای علم بهتر است یا ثروت نشستیم و اندیشیدیم...و امروز چه خوب آموخته ایم که ارزش هیچ یک به قدر اندوختن تجربه نیست...
چقدر برای حل هر مسئله از راه های طولانی پیش رفتیم و از بیراهه به جواب نرسیدیم تا آموختیم که چگونه از میان بر ها استفاده کنیم و چگونه هر نکته را در جای خود بکار بریم.. من که باور ندارم تنها در یک آزمون شرکت کرده ایم...باور ندارم که این همه تجربه فقط به سه چهار ساعت جلسه ی کنکور ختم شود...
می اندیشم که تازه قدم در جاده ی پیشرفت گذاشته ایم و کنکور بهترین آغاز ممکن برای آن بود... چه بازی استادانه ای بود این سال کنکور...
مهدی ارام فر
نظرات شما عزیزان:
|
خبرنامه وب سایت:
نویسنده: 
تبادل لینک هوشمند